Pols ertussen. Binnen een minuut bont en blauw. Nog een minuut later en de halve vloer zit onder het bloed.
Je wordt verbonden door een beveiliger, de bestuurder neemt je gegevens op met de mededeling dat je morgen gebeld wordt door iemand van de RET.
Je vervolgt je weg, gaat volgende dag naar de huisarts die hoofdschuddend de boel bekijkt, schoonmaakt en opnieuw verbindt.
Inmiddels besluit je niet te wachten op het telefoontje namens de RET en stuurt die lui een e-mail met foto's. Je neemt eerst nog de moeite de namen van de verantwoordelijke directeuren te achterhalen en richt voor de zekerheid je bericht aan hen persoonlijk. Want je ziet de bui al hangen, immers het enige e-mailadres dat zich achterhalen laat is dat van de klantenservice.
En klantenservice, tsja, die hebben zo hun instructies.
Je voelt hem aankomen, de bui die ik hangen zag ontlaadde zich in no time.
Een mevrouw van de RET aan de lijn. Ja dat zag er niet best uit. Of het nog pijn deed en ja wat vervelend toch. De dame was van de afdeling 'nazorg' dus ze wist van wanten. Of ik misschien ook bloedverdunners gebruikte? Nou nee mevrouw, maar ik ben wel aardig wat bloed kwijtgeraakt in tram 2, halte Molenvliet
Ja heel vervelend. Nou. Tjongejonge wat een schrik. Of ik het misschien op prijs zou stellen als tante RET mij een bloemetje zou sturen?
Kijk zo doen ze dat bij zo een bedrijf. De grootste vervoerder van Rotjeknor e.o. Een moloch. Niet eens een bloem, nee een bloemetje.
Ik heb de vriendelijke mevrouw vriendelijk bedankt en gevraagd mijn brief (een e-mail is toch niet anders dan een brief?) alsnog door te geleiden naar de heren aan wie hij is geadresseerd, te weten P.G. Peters, alg. directeur en J.P.M. Bakker, directeur exploitatie (o.a. verantwoordelijk voor veiligheid).
Maar nee daar kon de vriendelijke mevrouw niet aan beginnen, daar zijn directeuren niet voor. Die hebben een afdeling nazorg, de afdeling die ervoor zorgt dat je een blommige trap na krijgt en dan opsodemieteren ja!
En ik had nog wel zo'n vriendelijke brief geschreven. Beleefd zoals mij door mijn ouders geleerd is. Uitgelegd dat het wel een nare ervaring was ja. Het deed pijn ook. Kijkt u maar naar de bijgevoegde foto's.
Maar ook heb ik gevraagd hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren en, naar goed Nederlands gebruik, wat men gaat doen zulks in de toekomst te voorkomen en tenslotte, ook niet onbelangrijk, wilde ik graag weten hoe de mensen van de RET mij dachten te compenseren.
Nou dat weten we inmiddels, de heren denken niets want weten niets. Een zorgvuldig aangewezen poortwachter met het mombakkes van barmhartigheid verspert de doorgang naar verantwoordelijke echelons.
Als je dan blijft rammelen aan de poort krijg je uiteindelijk een (e-mail)adres waarheen je dan je klacht c.q. claim kunt sturen.
Het mag ook een brief zijn. Bedoeld wordt een 'echte' brief in een enveloppe. Bureau schadezaken. Bonnetjes bijvoegen graag.
Nou dat ga ik dan maar eens doen. Een brief schrijven he. Gewoon gericht aan de directie.
Want ik heb niet gevraagd om een schadeformulier.
Ik heb behalve naar hun ideeën omtrent compensatie ook gevraagd hoe het kon gebeuren dat deuren zomaar zonder waarschuwing dichtklappen en hoe men herhaling denkt te voorkomen (ik zei nog tegen nazorgdame: veronderstel je gaat de tram in met je hondje en BAF, koppie eraf!
Dat zou niet zo leuk zijn voor die eigenaar. Voor het hondje ook niet denk ik zo)
Kijken jullie gezellig even wat plaatjes, ga ik ondertussen een enveloppe zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten